میناکاری هنری با پیشینه‌ای در حدود پنج هزار سال است که برای زیبایی بخشیدن زیور آلات و ظروف مختلف استفاده می‌شده‌است. این هنر ترکیبی از آتش و خاک است که با هنر نقاشی آمیخته می‌گردد و نقش‌های زیبایی را می‌آفریند. به گفته برخی کارشناسان و در پی تطبیق دادن میناکاری‌های بیزانس با آثار ایرانی، این هنر در ایران شکل گرفته و سپس به دیگر کشورها رفته‌است. طلا و نقره تنها فلزاتی هستند که به هنگام ترکیب با مینا اکسید نمی‌شوند از اینرو امکان اجرای طرح همراه با جزئیات و با شباهت هر چه تمامتر بر روی مینا را ایجاد می‌کنند.

ملا خضر در حدود سال ١٢٢٨ شمسی(١٨۵٠میلادی) برای تبادل فنون میناکاری  و جستجوی تکنیک های جدید صنعت زرگری به شهر”وان” که محل زندگی ارامنه بود سفر کرد. شهر “وان” که در صنعت طلاسازی ، قلمزنی و میناکاری خاص ارامنه و دیگر اقلیت ها شهرت جهانی داشت. ملاخضر نزد زرگرها و اساتید کهنه کار ارمنی به تبادل نظر پرداخت و در آنجا بود که تغییر و تحولی عظیم در اسرار حرفه و فرمول ساخت میناکاری سیاه(مینای صُبّی) ایجاد نمود. او طی مدت سه سالی که در شهر”وان” مشغول به کار بود اصول زرگری، میناکاری و قلمزنی خود را ارتقا داد تا به نقطه عطفی در انجام عملیاتی متفاوت جهت اجرای نقوش سنتی، فرهنگی و مذهبی بر روی ورقه هایی از نقره و یا طلا منجر گردد.

ایشان که مسحور هنر و استادیت اعجاب انگیز صنعتگران و هنرمندان ارامنه و یهودیان شده بود، پس از تبادل نظر در این حرفه و بازگشت به شهر عماره، آن را به فرزندانش آموخت و با خلاقیت و ابداعاتش سبب اشتهار خود و خانواده ی زهرونی در این حرفه و هنر شد. آنها در سال ١٣١٠ شمسی(١٩٣٢ میلادی) آثار دست ساز خود را در نمایشگاه هنری پاریس به معرض نمایش گذاشته اعجاب و تحسین بازدید کنندگان اروپایی را برانگیختند.

برای اولین شعبه میناکاری زهرونی در تهران، یک واحد تجاری در خیابان نیاوران تهران جهت بازسازی و بهره‌برداری پیش بینی شده بود. درخواست کارفرما این بود که پروژه ضمن شاخص بودن، نشان دهنده قدمت و اعتبار مجموعه به عنوان یکی از معتبرترین مراجع میناکاری ایران باشد.

پروسه طراحی از قسمت چالش برانگیز آن شروع شد. جایی که گالری در عین کوچک بودن می‌بایست در بستر خود شاخص شود و در ضمن اصالت، زمینه جغرافیایی و فرهنگی خود را در بستر محیط جدید به نمایش بگذارد. مساله ای دیگر نیز مطرح بود و آن قرارگیری گالری در منطقه‌ای بود که به لحاظ تاریخی آبستن حوادث، رویدادها و تحولات مختلف سیاسی و اجتماعی بوده و بناهای شاخصی چون مجموعه کاخ و فرهنگسرای نیاوران و بناهای متعددی با معماری‌ پست مدرن شاخص دوره پهلوی در نزدیکی آن قرار داشت.

هرچه پیش می‌رفتیم استراتژی طراحی، ما را به سمت آیکونیک کردن پروژه پیش می‌برد. معماری دوره پهلوی در نگرش پست مدرن توجه ویژه‌ای به هنر دوره ساسانیان داشت. پس در گام اول سعی نمودیم از مدولی استفاده کنیم که وجه مشترک زبان طراحی محصول و معماری زمینه‌ی سایت پروژه باشد تا پروژه بتواند ادبیاتی استعاری و در عین حال معاصر را پیش بگیرد. در ادامه سعی نمودیم بین حالت‌های ممکن بخش‌هایی را انتخاب کنیم که عملکردهای مورد نیاز چون ورودی، ویترین، نورپردازی و فضای نمایش و فروش را برای پروژه مهیا کنند. بخش‌های انتخاب شده به صورت اکستروژن پیکره‌ی بنا را شکافتند و دیالکتیکی از درون و بیرون را ارائه کردند که استعاره از کالبد بی جان ماده و روح بخشیدن در آن توسط هنر بود.

در بخش داخلی ابتدا با تقسیم فضا به سه بخش نمایش، فروش و پشتیبانی حوزه‌های عملکردی را تفکیک کردیم. در ادامه با امتداد فرم از بیرون به داخل سعی شد تا پروژه ضمن دعوت کنندگی، زبان واحدی را در ادبیات طراحی بیرون و درون ارائه کند. طاق‌های کشیده شده به داخل ضمن بیان هویت بصری، تمام نیازهای عملکردی از جمله نورپردازی، تهویه مطبوع و نمایش را تامین می‌کردند.

در بخش پشتیبانی نیز فضای انبار، سرویس، آشپزخانه و بخش تاسیسات به گونه ای ایجاد شدند که ضمن پنهان بودن از دید، بتوانند قابلیت‌های عملکردی کاملی را در فضایی حداقلی داشته باشند.