پروژه در شرایطی به دفتر ارجاع شد که ۲۴ سال قبل دو فونداسیون در دو زمین مجزا  جانمایی شده بود وبا توجه به مجوزهای اخذ شده، ویژگی های سایت و درخواست کارفرما مبنی بر وسعت بنا و دستیابی به  حداکثر سطح اشغال مجاز، مستلزم ایجاد ارتباط بین دو بنا شدیم تا به بنایی واحد دست پیدا کنیم.

با تحلیل و بررسی شرایط بر آن شدیم تا محدودیت ها را تبدیل به یک فرصت کنیم و در نهایت ساختمان به دو بخش عمومی و خصوصی تقسیم شد. قسمت عمومی با فضایی ازاد و ارتفاع سقف بلند در جهت انعطاف پذیری در عملکرد طراحی شده و با چرخش ۲۰ درجه ای به سمت علم کوه، دیالوگی ماندگار بین بنا و کوه برقرار شد و این اتفاق ،ارتباط بصری میان درون و بیرون را نیز فراهم اورده است.

و در قسمت خصوصی  با توجه به نیاز کارفرما عملکرد فضاها شکل گرفت و فضاسازی به گونه ای دیگر رقم خورد تا پاسخ گوی نیاز های افراد باشد.شاید بتوان گفت به گونه ای °۲۰ زاییده ی سرنوشتی ست که ۲۴ سال پیش برایش رقم خورد.

بستر ۲۰ درجه محکوم به ایجاد ارتباط است،ارتباطی ژرف و بی نهایت.هر فضا روش خاص و مستقل خود را برای ارتباط با محیط دارد  که در لایه های زیرین آن می توان یک استقلال واحد را یافت