در ابتدا پروژه تلاش برای دیدن آن چیزی بود که در یک ساختمان وجود ندارد. هدف این پروژه توصیف آنچه که مخاطب یا کاربر می تواند ببیند نیست. در عوض می خواهیم ببینیم که آنچه در فیزیک پروژه وجود ندارد چیست و بر چه ایده هایی ممکن است دلالت داشته باشد. به عبارت دیگر ، کمتر به آنچه چشم می بیند اکتفا نموده و بیشتر بر روی آنچه ذهن می بیند تمرکز کنیم. بنابراین “دیدن با ذهن” هدف اصلی پروژه است. پس از آن به دنبال کشف لحظه ای در معماری هستیم که در آن تصدیق گذشته وجود دارد ، سپس از گذشته جدا می شود و در نهایت با حدس و گمان آینده احتمالی پیوند می خورد. اگرچه این ساختمان خودکفا نیست ، اما بر اساس فلسفه شرقی بنا شده و به صورت مستقل در می آید.

درارتفاعات شمال شرق تهران، جایی که طبیعت بکر و آرامش جایگزین آلودگی و تراکم پایتخت میشود، فرصتی را برای ساکنین پایتخت فراهم میکند تا چند روز در سال برای فراغت به این محل نقل مکان کنند. ده ترکمن روستایی است که در نزدیکی پارک ملی خجیر واقع شد است. پارکی که بعنوان یکی از مهم ترین بستر های ارزشمند گیاهی و جانوری ایران محسوب میشود. بنابر این هر عملی برای توسعه ی روستا باید با توجه به معیار های فیزیکی و جغرافیایی محل انجام شود. با الهام از الگوی باغ های ایرانی و تحولات آنها محورها ی پروژه شناخته شده و بنا به عنوان کوشک در محل برخورد محورها واقع شد. دو الگوی متفاوت باغ ایرانی (باغ ظرف و باغ مظروف) در دو سطح پروژه تلفیق شده اند و یک کل واحد را تشکیل میدهند. ایجاد شباهت با معماری باغ های ایرانی به معنای تقلیل براساس ساختار های بنیادین آن است.هدف از روف گاردن گسترده جبران مساحتی است که بنا از طبیعت گرفته است. در حقیقت بستر سبز در ارتفاع حرکت کرده است. خانه برای یک خانواده مدرن طراحی شده که در مرتفع ترین سطح روستا قرار گرفته است بنابر این بازشو ها بر اساس مناظر و چشم انداز های منحصر بفرد موجود شکل گرفته اند. این طرح برای نمایش بستر کوهستانی توسعه یافته است، در حالی که به طور همزمان از دستورالعمل های تاریخی و مدرن حاکم بر شکل و محل قرارگیری فضاها ، آب و زمین ها، جهت مسیر آب ، استخر و انتخاب رنگ استفاده می کند. در نهایت پروژه بهبود ذائقه مخاطبان عمومی را مد نظر قرار میدهد. مخاطبی که با بنا به عنوان یک ساختمان بیگانه وار در روستای ده ترکمن روبرو می شود.