از میان فضاهای پیرامون انسان بلافصل ترین فضای مرتبط با آدمی است که بطور روزمره از اوتاثیر می گیرد و بر او تاثیر می گذارد.
اولین فضایی است که ادمی احساس تعلق فضایی را در آن تجربه می کند و در مدت کوتاهی بدان خو می گیرد معماری خانه های امروزه تنها به چهارگوش هایی محدود می شوند که خوابگاه هستند و نه محلی زیبا برای زندگی به طوری که برخی از آنان از عدم سرزندگی و پویایی لازم رنج میبرند.
در صورتی که اگر به گذشته نگاهی بیندازیم زندگی رنگ دیگری داشت و دلیل عمده آن وجود طبیعت
(حیات ها) در خانه ها بود.
با توجه به قرار گیری سایت که بین دریا و کوه واقع شده است محوری در وسط توده خالی کردیم برای قطع نشدن دید ناظر و به واسطه این شکاف تداوم فضا هم ایجاد شده.
در این پروژه از هر ۳ فضای باز ، نیمه باز و بسته استفاده شده که فضای باز حیات ها هستند .
حیاط(حیات) های پروژه بازتعریف حیات خانه های قدیمی ایرانی است که فضای دلنشینی برای زندگی بودند
نه مانند حیاط خانه های امروزه که صرفا ناگزیر،گیاهانی در آن کاشته شده و ساکنین بی اعتنا از کنار آن عبور میکنند.
تلاش کردیم به تناسب سطحی که از زمین اشغال کردیم فضاهای سبزی را در ارتفاع ایجاد کنیم تا تداوم سبزی سایت پروژه قطع نشود.
با کاشت درخت در حیات های پروژه سعی بر ارتقا کیفیت فضا و افزایش حس القای طبیعت بوده است.
تراس ها که باعث تداوم دید منظر شده و ارتباط با آن را حفظ کرده اند به صورت نیمه باز طراحی شدند
که معنی زندگی میدهند و ترجیح ساکنین بر آن است که اکثر زمان خود را در این فضای دلنشین بگذرانند تا در داخل واحد ها
همچنین در این پروژه هر تراس طاق واحد دیگری است که مفهوم “طاق باغ “را شکل داده است.

این طاق باغ ها ویو کامل به دریا ، کوه ، باغ چای و روخانه را دارند و ما با ایجاد سکانس بندی در آنها ، زمان را از ساکنین گرفته ایم.