عمارت چناران جلوه‌گاه نظربازی نور و سایه در محضر آب است؛ جایی که برای ورود به اندرونی‌اش باید دل به حوضکی زد که در پیشگاه بنا جای گرفته تا پس از آن بتوان با تنی از آب گذشته، چشم به عشقبازی نور و سایه دوخت!

حوضچه‌ای مملو از آب در پیشگاه بنا، درست در محل درگاه استقرار یافته است. ورود به بنا را گذر از پلی رقم می‌زند که بر جان حوضچه نشسته است. این نحوه‌ی ورود به درون عمارت شاید به‌نوعی یادآور الگوی دسترسی به قلعه‌های کهن باشد.

هندسه‌ی نما در قامت هم‌نشینی فضای نیمه‌باز و بسته از یک کل وسیعِ یک‌دست خارج شده و جزئیاتی هم‌گون را در پیکره‌ی این کل منسجم پدیدار ساخته است. هم‌نشینی بالکن‌ها، مهتابی‌ها در جان بنا به‌گونه‌ای است که یک شکاف کم‌عمق را درست در میانه‌ی بنا جلوه‌گر است؛ شکافی که خود نویدبخش یک پیوند است؛ گویی دو قطعه از یک پازل فضایی با فاصله رو در روی هم قرار گرفته‌اند. این نحوه‌ی چینش فضای نیمه‌باز یعنی بالکن و مهتابی در جان فضای بسته و قرارگیری گیاهان در آن هندسه‌ای خُرد را در یک کل منسجم سبب گشته و صورت بنا را از تکراری کسل‌کننده خارج نموده است.

این صورت با روبنده‌ای متخلخل از نظرها پنهان شده است تا هم بر اصل محرمیت پابرجا باشد و هم بر زیبایی این صورتِ پنهان بیفزاید.

این روبنده‌ی متخلخل در کنار لوورها به نظربازی فضای باز و بسته می‌افزایند و نمایی متخلخل را با قابلیت تغییر چهره نقش می‌زنند؛ چرا که قابلیت لوورها در قالب حرکتی که دارند در ساعات مختلف شبانه‌روز، رخ‌ها و نیم‌رخ‌های گوناگونی را بر چهره‌ی این ساختمان پدید می‌آورند؛ از سوی دیگر چون نمای اصلی رو به سوی جنوب دارد، نورها و سایه‌های متفاوتی را به لحاظ شکل و شدت به فضای درونی و بر فضای بیرونی پیشکش می‌نمایند.