سکونتگاههای بومی در شمال ایران با اقتباسی ساده از طبیعت ، جغرافیا و آب و هوای آن منطقه شکل گرفته اند. معماری محلی این مکان چنان با طبیعت درهم آمیخته و با اقلیم هماهنگ است که می توان آن را معماری طبیعت گرا نامید. در این پروژه ما به دنبال بازتعریف معماری پیشین منطقه ای هستیم که نیاز به حفاظت دارد تا به زبان امروزی تعریف گردد. معماری برونگرا راه حلی است که برای پاسخگویی به آب و هوای گرم و مرطوب محل اجرای این پروژه ضروری است؛ اما در فرهنگ ایرانی، معماری درون گرا اجتناب ناپذیر است. در نتیجه در یک آپارتمان مسکونی که چند خانواده در کنار هم زندگی می کنند و همچنین فضاهای مشترکی دارند، ارائه پاسخی همزمان به درونگرایی و برونگرایی باید مورد توجه قرار گیرد.

پروژه در مسیر پاسخ به این سوال شکل گرفت که چگونه معماری معاصر می تواند به فرهنگ ، طبیعت و بستر وفادار باشد؟ چگونه معماری می تواند بدون خودنمایی مخاطب را تحت تأثیر قرار دهد؟ در مسیر حل این چالش دریافتیم که ساختمان های موجود پیرامون سایت پروژه جز الگو برداری از فرم هایی مانند سقف شیب دار هیچگونه ارتباطی با معماری محلی ندارند. پس میتوان نتیجه گرفت سلیقه کاربران نیز به سمتی رفته که با زمینه گرایی سازگار نیست. بنابراین گرته برداری از عوامل مربوط با بستر می تواند یک نقطه عطف در معماری معاصر این منطقه در مقیاس کوچک باشد.

استفاده افراطی از ایوان به ساختارهای  پایه (deep structures) در معماری ایرانی اشاره دارد. “کلبه بدوی” ، که مورد علاقه ساکنان این شهر کوچک است، اگر به یک آپارتمان معاصر تبدیل شود، باید چندین فضای اساسی برای ایفای سناریوی مسکونی داشته باشد. بالکن های خصوصی و نیمه خصوصی مهمترین آن فضاها هستند. وسعت دید،  پتانسیل این پروژه است که از طریق برون گرایی محقق شده است زیرا علاوه بر نمای جنگل از ضلع جنوب و نمای ساحل از ضلع شمالی، دو ضلع دیگر پروژه نیز به دلیل ارتفاع از شهر از منظره بی نظیری برخوردار هستند. بنابراین محل و نوع بازشوها بر کیفیت فضا تأثیر می گذارد. هر فضایی از منظره دلپذیر، نور و گردش مناسب هوا برخوردار است، حیاط های مسقف و غیر مسقف به طور مساوی در سطوح مختلف تقسیم شده اند که این حیاط های مستقل در سطوح عمودی به عنوان یک باغ عمودی و یکپارچه در بافت شهری دیده می شوند.