اخیراً جسته و گریخته می‌شنویم یا میخوانیم که رویدادهای معماری یا جوایز و مسابقات معماری در ایران زیاد هستند. با یک بررسی ساده و تطبیقی متوجه می‌شویم که اینگونه نیست. فقط در بریتانیا بیش از یکصد و هشتاد «جایزه» معماری و ساختمانی وجود دارد. کنفرانسها ، جشنواره‌ها ، مسابقات و نشست‌ها را باید به این رقم افزود که حقیقتاً کشف عدد آن بسیار سخت است.

شاید آنچه در ایران باعث این شبهه شده است تراکم رویدادها در چند ماه اخیر باشد که علت آن تعطیلی شش ماه دوم سال گذشته است و همچنین نگرانی از شش ماه دوم امسال! یا گاهی یک مجله‌ی معماری که فروغ چندانی هم روی دکه ندارد، چندین نوع جایزه شبیه یکدیگر دارد که باعث تعجب و شبهه می‌شود.

ما هنوز صدها رویداد معماری شامل کنفرانس ، نشست ، سمینار ، نمایشگاه ، جایزه و مسابقه در سطوح حرفه‌ای و دانشجویی کم داریم. کشور عزیزمان آنقدر پهناور و متنوع است که شاید باید ده‌ها رویداد منطقه‌ای برای آن تعریف کرد. عمق معماری ما و تکثر آرای ما نیز این گستردگی را می‌طلبد. راقم این سطور اتفاقاً منتقد خواب‌آلودگی دانشگاه‌ها است. این همه رخوت برای چیست؟ من منتقد انجمن‌های غیرفعال شده‌ی استانهای دیگر هستم که چرا برای حوزه‌ی خود آستین بالا نمی‌زنند؟ مؤسسات فرهنگی هنری کجا هستند؟ هزاران موضوع و چالش هنوز به بحث گذاشته نشده‌اند. افسوس که ما دلسوزی نداریم که برای برگزاری اکسپو و فستیوال‌های جهانی در ایران و یا حتی در سطح کلان کشور برنامه ریزی کند؛ پای بهترینها را به کشور باز کند و چه بسا امکان تردد ایرانیان به خارج را مهیا کند.

به هر تقدیر با تکثر رویدادهای معماری ، هم سطح علمی درون صنفی ما رشد می‌کند و هم حساسیت جامعه به معماری افزایش پیدا خواهد کرد. من صدها شهر می‌شناسم که معماری هنوز در آنها حتی «متولد» نشده است و ساختمان سازی غالب است! البته ممکن است در این راه خطاهایی رخ دهد یا برخی سودجویی کنند. این نیز از واقعیات اکوسیستم ماست. باید همزمان هم به پیش برویم ، هم خود را تصحیح کنیم ، هم با رقبای خارجی دست و پنجه نرم کنیم و هم جاده‌ی نسل‌های بعدی را هموار کنیم.