درد و ساعات بالای انتظار که در پدیده کلاستوفوبیا(ترس از محصوریت) تشدید می شود، یکی از مسائل اصلی طراحی ست.  ازاین رو هدف اصلی طراحی معماری این مطب دوری جستن از محیطی کلیشه ای، سرد و عموما استرس­زای معمول محیط های درمانی و ابداع فضایی آرام­بخش، ساکن و زیبا  قرارگرفت .این چالش، اساس تغییر روایتی از یک مطب دندان پزشکی معمول، در جستجوی یک تجربه جدید فضایی است.

    برای ایجاد این اتمسفر نوین، نیاز به تصویری جدید و روبه جلو وجود داشت. همچنین میل به ایجاد فضایی برجسته در شهر، فضای تامل، منجر به کشف اهمیت سکوت و فضاهایی می شود که ظاهرا خالی اما پر از زندگی هستند. این اتمسفر  با الهام از لبخند انسان و آناتومی و فرم دندان ها، به سمت تولید پوسته هایی با فرم هایی آزاد، سیال و منحنی حرکت نموده است. برای مقابله با پدیده کلاستوفوبیا، فضای یونیت ها، آزاد نگاه داشته شده و خطوط منحنی به تداوم فضایی و بزرگی آن کمک می کند. همچنین هر یونیت به عنوان فضایی شفاف از نور طبیعی بهره می گیرد.

    رنگ سفید که خلوص را تداعی می نماید و رنگ ایده آل دندان هاست، به عنوان رنگ پایه انتخاب شده و دیوار از  کف به رنگ خاکستری جدا شده که به امتداد فضایی کمک می کند. رنگ های روشن، اشکال منحنی و نور غیر مستقیم به همراه مبلمان های منحصر به فرد این فضا، با سیالیت خود، حس آرامش و تعادل را برای بیماران و کادر درمانی به وجود می آورند.   چرایی استفاده از فرم های انتزاعی از آناتومی دندان و منحنی های لبخند، ایجاد رابطه بین ناخودآگاه مراجعه کننده با هدف غایی این فضا است. برای تقویت این کیفیت سناریویی تعاملی(اینتراکتیو) از فرم ها و خطوط نور مخفی در روند مراجعه بیماران در جریان درمان به کارگرفته شد.

در ابتدای ورود که با حس غریبگی همراه است، نور زرد رنگ و فرم هایی با منحنی لبخند خود را نشان می­دهد. در زمان ورود به فضای درمان که انتظار فضایی پاکیزه به ذهن متبادر شده، خط نوری ال ای دی ها به رنگ سفید تغییر پیدا می­کند. پس از اتمام درمان و در زمان خروج از فضا، خط نوری ال ای دی ها به رنگ طبیعی در می آیند. گویی هیچ اتفاقی نیافتده است.