اختصاصی پایگاه خبری فضای نو : رسانه تخصصی طراحی داخلی
باشیدن شاعرانه
درمیانه های خاطرات کودکی اتاق آبی سهراب را ورق می زنم:
” اتاق آبی یک ماندالا بود ، این را دیر فهمیدم ،نمایش تمثیلی عالم و کالبد انسان ، راهنمای رستگاری بود ، معمار اتاق آبی سلامت فکر و عمل را نشان داده بود ، مثل آرشیتکت امروزی ، دچار بیماری عقلی غرب نبود ، کشف و شهود راهنمایش شده بود .” تصویرسازی فضای اتاق آبی برای من ترسیم معماری داخلی ست که تفننی نیست ، همه ما گهگاه در موقعیت های متفاوت نیازمند راه حل های مختلف در جهت رضایتمندی فیزیکی و روانی مان هستیم ، معمار امروزی باید با تعلق خاطر به گذشته و با جست و جوی بعد پنهان دلبستگی های انسانی و درک معماری مطلوب به طراحی فضا بپردازد تا فضا بتواند صادقانه با انسان سخن بگوید و انسان ها همچون سپهری با پا گذاشتن در بنا و با خوانش موشکافانه و دقیق لایه های آن به سوی رستگاری گام بردارند. آن طور که می دانیم آدمی هنگامی می باشد که بتواند خود را در یک محیط جهت بخشد و سازگار سازد و نیز با آن محیط همانندی کند و تشخص یابد و زمانی که محیط را به صورت معنادار تجربه کند باشیدن چیزی فرای سرپناه است .
به گفته لوکوربوزیه : مقصود معماری برانگیختن ماست ، احساس معمارانه زمانی وجود دارد که اثر معماری ، درون ما هم نوا با جهانی که قوانین آن را شناختیم ، به صدا درآید.
در این راستا ، آندو بر این اعتقاد است که معماری راستین فضایی است که خرد و حکمت را به صورت مادی و فیزیکی در خود پذیرفته باشد . او معماری پر شهامتی را ارج می گذارد که بر تنگناها ، رنج ها و ترس ها چیره شده باشد . زیرا بر خلاف زیبایی سطحی ، تنها نمود معماری که می تواند احساسات فوق العاده و متعالی را در دارنده ی خود برانگیزد ، همان است که آفریننده ی آن ، زندگی خود را در آن نهاده باشد . معماری داخلی ایرانی از گذشته تا کنون در حال تغییر و تحول در روند فرمی و مفاهیم بوده است . در معماری ایرانی در گذشته ، حال و هوا و بو ها را لمس می نمودیم ، معماری در لایه های باطنی خویش همان کشف و شهود را تجربه می کند و با ایجاد تعلق خاطر برای ساکنین حتی ساکنین امروزی بنا حالی مطلوب را بیان می دارد . با امید بر این که در معماری امروزی شاعرانگی معمار در باشیدن بنا با تمام وجود ملموس باشد…
سلمی شفائی