آزمایشگاه کیا

بنا-شهر

در طرح پروژه آزمایشگاه کیا تلاش شده است با افزودن کاربری جدیدی به بنا که نقش پاتوق شهری دارد، بین بنا و شهر تعامل ایجاد شود و مرز شهر و بنا نامحسوس گردد. به این ترتیب کاربر با ساخته ای مواجه میشود که هم بنا و هم شهر است و مرز بین این دو برای او براحتی قابل شناخت نیست. ایده بنا-شهر پس از بررسی های میدانی و مصاحبه با اهالی شهر قره ضیاالدین (بستر طرح) شکل گرفت. اهالی شهر وجود امنیت و عدم وجود فضاهای همزیستی را دو ویژگی بستر می دانستند.

در شهرسازی و معماری قدیم ایران نمونه هایی وجود دارد که پله عنصر ارتباط عمودی دو فضای شهری به یکدیگر یا متصل کننده یک فضای شهری به فضای معماری است. در بقایای شهر قدیم مورچه خورت، پله ها دو فضای شهری را به یکدیگر متصل میکردند یا یک فضای شهری را به فضای معماری  میرساندند. در بافت قدیم نایین پله ها کاربر را از گذر به طبقه بالایی حسینیه ها میبرند. مسجد جارچی اصفهان پله هایی مجاور گذر بازار دارد که دسترسی مخاطب را به طبقه بالایی، بدون اینکه نیاز باشد وارد صحن مسجد شوند، فراهم میکند. در طرح آزمایشگاه کیا پله از گذر به طبقه اول بنا راه دارد. اهالی بدون اینکه نیاز باشد وارد بنا در تراز همکف شوند از این پله به طبقه اول راه دارند. طبقه اول فضایی تهی و چشم انداز خیابان است.

لانه لک لک

قره ضیا الدین شهر لک لک ها ست. لک لک ها به قدری محترمند که اهالی متلها و داستانهایی برایشان ساخته اند. “لی له ئین آرتخ بالاسی دییرم” یا “حاجی لی له بالاسی اسماعیلین قینا تاسی” از جمله این ضرب المثلها و متلها است. لک لک لانه ش را بر روی زیرساختی میسازد که شهر برایش آماده کرده است.

تعین کالبدی آزمایشگاه کیا تا حدود تراز بام همسایه ها به هندسه و کالبد بستر وفادار است. از این تراز به بالا شکل گیری کالبد بنا متفاوت می‌شود.