ین پروژه، طراحی همراه با تغییر در کاربری بنایی است با قدمت ۴۰ سال که به عنوان بانک فعالیت می‌نمود. درخواست کارفرما طراحی یک فروشگاه عینک بود. پس از مشاهدات وضعیت موجود، بررسی پتانسیل‌های تاریخچه‌ی فعالیت بنا و امکان‌ بازتولید معاصر آن، تغییر در برنامه‌ی پیشنهادی کارفرما و تبدیل آن به فضایی به مثابه یک گالری، مورد توجه قرار گرفت.
‎با توجه به مسئله‌ی مطرح شده؛ ارتباط فضای درون و بیرون به واسطه‌ی یکپارچگی و آمیختگی فضای معماری با شهر، ایجاد کنش اجتماعی و تولید کیفیات فضایی جدید، به عنوان اهداف اصلی پروژه تعریف شدند. از طرفی موقعیت پروژه و نزدیکی آن به پارک لاله و موزه‌ی فرش، پتانسیل های فرهنگی فزاینده ‌ای را جهت ایجاد فضای رویداد و ارتقا تعاملات اجتماعی برای تیم طراحی فراهم می‌نمود.
‎به همین منظور؛ با جدا کردن صفحه‌های دو بعدی متداول دکور که همواره به جداره‌ها تکیه داشتند، جداره‌های پروژه را رو به شهر باز کردیم. با تعریف دکور به عنوان یک فضای سه بعدی در مرکز پروژه و ایجاد فضای بینابینی میان توده‌ و بدنه؛ تلاشی کردیم در جهت نفوذ‌پذیری و گسترش محور‌های ارتباطی شهر به درون بنا و از بین بردن مرز میان شهر و معماری.
‎”دیمین هرست هنرمند مفهومی؛ در پروژه‌ی “امکان ‌پذیری فیزیکی مرگ” به واسطه تعلیق ابژه درون فضا، با عینیت بخشیدن به استعاره‌های بصری، مفهوم مرگ را به عنوان امری طبیعی تداعی کرده است. با نگاه به این موضوع و همچنین در جهت نقد اشغال زمین توسط عناصر دکوراتیو، این توده‌ی فضامند به صورت معلق در میان بنا خود را به نمایش درآورد. به منظور بازتعریف مفهوم ” مرز “ در پروژه شکاف هایی روی ساختار شبکه پدید آمد که به واسطه ی آن لایه های فضایی متنوعی شکل گرفت
‎از سوی دیگر، سطوح آینه‌ای مقاطع، امکان زایش و تکثیر خود به خودی فضا در بی‌نهایت و ایجاد تجربیات بصری متفاوتی را برای مخاطب فراهم می‌نماید. این پروژه با ارجاع به تعریف هرست، سعی بر نگرشی دیگر به مفهوم مرگ و زایش داشته است