پیروی فرم از عملکرد به معنای تطابق تام بین آنچه که ناظر از فرم پروژه درک میکند و آنچه که در پلان رخ میدهد نیست بلکه دستیابی به تلفیقی از این دو عامل است که به تناسباتی منجر می‌شود که فرم و عملکرد یکی شده و ماهیتی واحد یابند. در این پروژه تلاش شد تا فرم بازتابی از عملکرد و عملکرد بعنوان منبع الهامی برای شکل گیری فرمی متناسب با بستر پروژه که مطلوب  کاربران آن بود باشد. با توجه به موقعیت قرار گیری پروژه روی زمینی با شیب ۱۵ درصد و آب و هوای سرد و کوهستانی شهر دماوند، جلوگیری از اتلاف انرژی از طریق فرونشستن در زمین و حداکثر بهره مندی از انرژی خورشیدی از اهمیت زیادی برخوردار بود. بر اساس این دو عامل، استخر و فضاهای مربوطه و همچنین بخشی از طبقه همکف در داخل زمین نشسته تا علاوه بر ایجاد آسایش اقلیمی، در دیدرس تپه های مقابل سایت قرار نگیرد. در سطح دوم پروژه تراس هایی با عقب نشینی حجم در دو وجه شکل گرفت تا با توجه به جهت گیری ساختمان در راستای جنوب شرق، مطبوع ترین نورگیری برای هر فضا تامین گردد.

در این پروژه که یک ویلای خانوادگی در منطقه ای ییلاقی است، تعریف زون خصوصی و عمومی از ابتدای فرایند طراحی مورد توجه قرار گرفت تا پاسخگوی حداقل و حداکثر تعداد کاربران باشد. این در حالی است که محدودیت هایی از دو جنبه، یعنی کاهش هزینه ی ساخت و همچنین وجود درخت هایی در محدوده سایت، جهت کاهش مساحت زیربنا وجود داشت. فرایند طراحی با دیاگرامی مبنی بر تفکیک زون عمومی و خصوصی، با قرارگیری یک اتاق خواب در همکف و سه اتاق خواب در سطح اول روی آن بعنوان زون خصوصی و فضای نشیمن عمومی با سقف بلند در مقابل آن این تقسیم فضایی صورت گرفت اما  پس از ارائه ی اولیه به کارفرما متوجه شدیم که وی قصد دارد در آینده فضایی به ساختمان در سطح سوم اضافه نمایند تا بعنوان یک نشیمن خصوصی عمل کرده و دارای چشم اندازی وسیع به منطقه باشد. بنابر این درصدد برآمدیم که با ایجاد فضای مورد نظر او در همان سطح دوم از مداخله ی احتمالی پس از اتمام کار و افزوده شدن یک طبقه به بنا جلوگیری نماییم پس هرآنچه که مورد نیاز او برای تامین فضای خصوصی با کیفیت فضایی فراتر نسبت به سایر فضا ها بود با اختلاف سطح اندکی نسبت به سطح دوم ایجاد گشت.