در ادامه ی تمرینات و تحقیقات در رابطه با ساختار های موجود فرهنگی و زیستی در بستر معماری معاصر ایران در این پروژه دغدغه اصلی ایجاد بستری درون گرا و در عین حال اجتماعی در راستای ایجاد وضعیت زیستی دوگانه بود. ایجاد فضایی که علاوه بر ارتباط با پوسته اجتماعی بیرونی و شهری ساختاری درونی ایجاد کند که مولد فضایی تعاملی در فضای بینابینی است این وضعیت میتواند بستری ایجاد کند تا سیالیت از ساختار فرمی و سازه ای به ساختار اجتماعی و کارکردی منتقل شود.

در این پروژه تلاش بر این بود که رابطه بام با ساختار کلی مانند رابطه پله ها و دیگر اجزا بسیار یکپارچه با بدنه و هسته ی اصلی تعریف گردد.

صفحات دیوانه وار روی هم میچرخند تاب و تا میخورند و پر و خالی میشوند

تا کلی یکپارچه ایجاد کنند که جملگی اجزا را در معرض تعامل و نمایش بگذارد.