فرایند با دو چالش آغاز شد. اول آنکه بودجه بسیار محدود بود ، دوم آنکه ملک استیجاری. بنابراین ایده ها باید ساده و در عین حال قابل انتقال میشد.

رستوران غذای خانگی نرسی راحت و بی تکلف است. برای آدم هایی که از تجمل خسته اند و خانه ای آرام می خواهند. همانها که بعد از کار و امورات روزانه برای نهار و شام ساده پی آرامش هستند. از این رو تصمیم بر آن شد تا این فضای کوچک را به دور از تشریفات و ظواهر رستورانی ، به مکانی آرام و تازه و خودمانی تبدیل کنیم. بنابراین انتخاب مصالح و اکسسوری های ساده با رنگ و بوی آشنا در دستور کار قرار گرفت. طبقه بالا آشپزخانه و انبار ، طبقه پایین سالن سرو غذا شد. در مرحله بعد ، عرصه های مختلف سالن با جداکننده هایی از هم تفکیک شدند که در عین سبکی و شفافیت نور و سبزینگی را با خود همراه دارند. این پارتیشن ها را از ورق های فلزی بجای مانده از دکور قبلی ساختیم و برای چراغ ها از لیوان استفاده کردیم.

چراغ های دست ساز از ورودی سالن شروع میشوند و با یک چرخش به قلب فضا می رسند. انتخاب دو رنگ سفید و سبز در ترکیب با چوب ، تلاشی برای ایجاد فضایی نو ، صمیمی و خانگی است. سبز را در سبزینگی دنبال کردیم و بر این اساس درخت کوچکی را میزبان یک گردهمایی صمیمی برای دور هم نشستن و صرف یک غذای خانگی در مرکزیت قرار دادیم.  اما حکایت دیوارها، خطاط روی دیواری که از همه فراخ تر بود شعر «دوست » را خوش نوشت. روایت است که سهراب این شعر را پس از مرگ فروغ  و برای او سرود. پس به احترام ، دیوار روبرو راهم به دو بیت  شعر از فروغ خطاطی کردیم. مزین شده به آیینه هایی که حکایت از سه نقطه (…)ناتمامی دارد.