پندمی کرونا برخلاف جریان تاریخ نوعی هراس از فضای داخلی ایجاد کرد و به شکلی کم سابقه فضای بیرون را امن تر از فضای درون نشان داد. در این میان رستوران ها و کافه هایی که دارای حیاط و تراس بودند از یک مزیت رقابتی جدی برخوردار شدند. اما آیا نیروی پندمی می تواند به تولید تایپ های فضایی تازه ای بیانجامد که قطعات شهری بدون حیات و تراس را نیز از کیفیات فضای باز برخوردار نماید؟ رستوران هم هوا چنین ایده ای را در مرکز شهر تهران و در یک مغازه ۸۵ متری به آزمون گذاشته است. در این تجربه ما درون مغازه یک کوچه بن بست ایجاد کردیم که یک سمت آن فضای شیشه ای آشپزخانه قرار دارد و سمت دیگر آن محلی برای غذا خوردن در حاشیه کوچه است. این استراتژی به ما این امکان را میداد که فضای داخل را با الگوی فضای خارج طراحی کنیم و به سوی ایجاد فضایی باز برای مغازه ای حرکت کنیم که چنین قابلیتی را نداشت. حذف مبلمان غذاخوری و استفاده از سکوهایی در تداوم با کفسازی این کوچه، گام دیگری در نزدیک شدن به این هدف یعنی خارجی سازی فضای داخلی بود. اما در نهایت فضای باز واقعی، فراتر از یک استعاره چه می توانست باشد؟ ما باز حذف در و دیوار جداکننده مغازه از پیاده رو، آن را به شکلی واقعی با بیرون هم هوا کردیم و بدین ترتیب هوای شهر از خیابان مازندران به درون این کوچه بن بست تازه جریان پیدا کرد. برای تامین امنیت مغازه در هنگام تعطیلی از درهای بالارونده کرکره ای استفاده شد که در طول روز به طور کامل گشوده میشوند و اثری از خود باقی نمی گذارند. دشوارترین بخش ماجرا حل کردن مسائل آسایشی بود. در این راستا  نیز ما از استراتژی های تامین آسایش در فضاهای خارجی همچون پنکه های مهپاش و گرماتاب ها بهره گرفتیم و بخش کوچکی از هوای تولید شده توسط هواساز آشپزخانه جهت حفظ فشار مثبت از انتها به محل سرو غذا دمیده میشود. برنامه های درون رستوران یعنی غذا پختن و سروغذا بواسطه مماس شدن با لبه پیاده رو همچون تصاویری زنده به سمت شهر عرضه می شوند و متقابلا در انتهای کوچه آینه ای قرار داده شده است تا تصاویر شهر تا عمق فضا به داخل کشیده شود.

رستوران هم هوا تلاش کرده است تا فرضیه ای فروتن برای آینده ارتباط معماری و شهر، درون و بیرون و مفصل بندی های هوایی در زمین های میان بافت باشد و به میانجی پندمی  مفروضاتی همانند نما را به عنوان تقدیر میان بافت ها به چالش بکشد.