سوم اردیبهشت ، روز ملی معمار گرامی باد . ثبت این روز در تقویم کشور ماحصل تلاشهای تقریبا پانزده ساله علیرضا قهاری و تعامل تیم او با حاکمیت بود. از سال هشتاد و سه تا نود و نه.  . در زمان درخواست این روز جهت ثبت ، سازمان نظام مهندسی وقت به شدت مخالف موضوع بود. شورایعالی انقلاب فرهنگی و شورایعالی فرهنگ عمومی کشور نیز باور داشتند که نیازی به ثبت این روز نیست و همان روز پنجم اسفند بعنوان روز مهندس(بزرگداشت خواجه نصیرالدین طوسی) کافی است. در چنین شرایطی و در حالیکه بصورت غیررسمی و خودجوش ، تمام دانشگاه‌ها و نهادها روز سوم اردیبهشت را که مصادف با روز بزرگداشت شیخ بهایی بود را بعنوان روز معمار جشن می‌گرفتند، تلاشها و مقاومتها و اصرارها ادامه یافت. برای روز معمار پیشنهادات چندانی در دست نبود و انتخاب روز تولد یک معمار معاصر مانند میرمیران یا فردی خاص همچون سیحون یا وارطان نیز پیشنهاد نمیشد اگرچه خود سید هادی میرمیران از بانیان امر بود. او که حرفه‌مندی محترم و عزیز بود ، پیش از ثبت رسمی این روز یاران خود را تنها گذاشت و موفقیت ماجرا را ندید. روز درگذشت یک فرد نیز مرسوم نبود. روز افتتاح یک بنا نیز جذاب نبود. به هر تقدیر تیم پیگیری ماجرا ، تشخیص دادند که روی همان روز سوم اردیبهشت که قدرت میدانی بالایی نیز داشت مانور دهند. به هر تقدیر بسیار مهم است که معماری ایران و «معمار» یک روز ویژه در تقویم کشور دارد. اصناف زیادی حسرت چنین موهبتی را دارند. این حواشی مهم نیستند. مهم این است که معماری ایران در چنین روزی فرصت طرح مسایل ، دیدار دوستان ، نکوداشت بزرگان ، فرهنگ سازی و پیشبرد برنامه‌های خود را دارد. این روز را نباید با روز جهانی معماری که نخستین دوشنبه اکتبر هر سال است و توسط اتحادیه جهانی معماران انتخاب شده است اشتباه گرفت. هر دو در کنار یکدیگر پتانسیل عظیمی جهت بهره برداری دارند.