کانون معماران داخلی و تزئینات ساختمانی و اساسنامه آن با هدف ایجاد ارتباط، مشاوره و همکاری و اتحاد فی ما بین به خاطر فعالیتهای وسیع علمی و هنری تصویب و ذیل شماره ۱۴۹۶ مورخ ۱۲/۲/۱۳۵۳ در اداره ثبت شرکت ها و مالکیت صنعتی به ثبت رسیده است که لازم است از دوست و همکار ارجمند جناب آقای مهندس ربانی که از موسسین موثر و فعال بودند تشکر و قدردانی کرد.
کانون طی دو دوره انتخابات مجامع عمومی در سالهای ۱۳۵۵ و ۱۳۵۸ اعضاء هیات مدیره را برگزید تا مسئولیت را به عهده بگیرند که به حق نهایت سعی و کوشش خود را جهت پیشبرد اهداف کانون به عمل آوردند. از این سو لازم است از مرحوم مهندس ربیع عبقری که از مدیران سختکوش کانون بودند یاد کرده و از خدواند منان شادی روح آن مرحوم را طلب نماییم.
در مجمع عمومی سال ۱۳۶۰، تغییرات اساسنامه و تغییر نام کانون، به جامعه مهندسان معماری داخلی تصویب و گروهی از همکاران به عنوان شورای مدیریت انتخاب گردیدند. با تصویب قانون احزاب جمهوری اسلامی ایران، جامعه از کمیسیون ماده ۱۰ احزاب تقاضای صدور پروانه فعالیت را برای جامعه درخواست نمود.
اهم اقداماتی که تا آن زمان جامعه توانسته در جهت پیشرفت علمی و هنری معماری داخلی و جایگاه واقعی آن محقق نماید، به شرح زیر میباشد:
۱- با اقدامات جامعه نهایتا با اصلاح ردیف شغلی معماران داخلی در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد طی نامه ی شماره ی ۷۶۹۴/۸۱ مورخ ۳/۱۱/۱۳۵۵ درفتر تشکیلات و روشها، موافقت شد؛ نسخهای از آن به کلیه سازمانهای دولتی توسط سازمان امور اداری و استخدامی کشور ابلاغ گردید و نسخهای نیز به جامعه ارسال شد.
۲- با مذاکرات و جلسات مستمر و پیگیر در سالهای متمادی با دفتر فنی سازمان برنامه و بودجه، تفکیک تخصص معماری داخلی و شرح وظایف آن و در پی درخواست بررسی تخصص ها از جامعه مشاوران ایران در سال ۱۳۶۱، سازمان برنامه و بودجه، در آیین نامهها و فهرست تخصصهای جدید، رشته معماریداخلی را از سایر رشتهها مجزا و شرکتهای واجد شرایط مهندسی مشاور معماری داخلی را، شناسایی و با درجهبندی در لیست مشاوران، به کلیه سازمانهای کشور ابلاغ نمود.
۳- در پی تدوین قانون نظام معماری و ساختمان در سال ۱۳۵۲ و اصلاحیه های بعدی آن در سال ۱۳۵۶ و قانون نحوه صدور پروانه اشتغال برای حرفه مربوط به ساختمان با توجه به ماده ۴ و ۶ و تبصرههای آن و اعلام تدوین قانون نوین فنی کشور، از طرف وزارت مسکن و شهرسازی، این جامعه طی نامه ی شمارهی ۱۰۳ مورخ ۲۴/۶/۱۳۶۱ ضمن اعلام آمادگی همکاری با وزارت مسکن و شهرسازی، درخواست نمود که جایگاه تخصصی معماری داخلی مشخص و جهت این گروه کارشناس، پروانه اشتغال صادر گردد.
با پیگیری های جامعه در تاریخ ۵/۸/۱۳۶۵ وزارت مسکن و شهرسازی در نامه ای مبنی بر ارزشیابی این تخصص جهت صدور پروانه اشتغال از وزارت فرهنگ و آموزش عالی استعلام نمود. با جلسات و مکاتباتی که با معاونت محترم دانشجویی آن وزارتخانه از طرف جامعه، مقدور گردید پرونده جهت اظهار نظر کارشناسی در تاریخ ۱۳/۱۱/۱۳۶۵ به دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ارجاع شود؛ سپس در پی اظهار نظر دانشکده و تصویب آن در کمیته تخصصی معماری و هنر وزارت فرهنگ و آموزش عالی در تاریخ ۷/۶/۱۳۶۶ نامه ای به وزارت مسکن و شهرسازی ارسال گردید که با شرایط ذکر شده جهت مهندسین معماری داخلی، پروانه اشتغال صادر شود.
با امتناع از صدور پروانه اشتغال از طرف دفتر مطالعات و نظام معماری وزارت مسکن و شهرسازی، جامعه در جهت دفاع از حقوق اعضاء ، موضوع را از مقامات بالاتر در وزارت مسکن و شهرسازی پیگیری نموده و نتیجتا در تاریخ ۶/۸/۱۳۶۸ موضوع به کمیسیون اصل ۹۰ مجلس محترم شورای اسلامی تقدیم و پس از آن طی عریضهای به مقام محترم ریاست جمهوری، درخواست رسیدگی گردید. با این اقدامات مقرر شد که وزارت مسکن و شهرسازی در قانون جدید نظام مهندسی، کنترل ساختمان و آیین نامه های آن که در حال تدوین بود، جایگاه این تخصص مشخص گردد و در پیگیری های مکرر در کمیسیون هم ارزی وزارت مسکن و شهرسازی، رشته معماری داخلی به عنوان رشته مرتبط با معماری شناسایی و وظایف آن به شرح زیر تصویب گردید:
۱) کلیه امور نظارتی بر ساختمانها
۲) تهیه طرح معماری داخلی ساختمانهای گروه “ج” و “د” و ویژه
۳) کلیه ساختمان هایی که با سازه سبک و موقت ساخته می شوند.
۴) اقدامات لازم جهت بازگشایی رشته معماری داخلی در سطح کارشناسی و کارشناسی ارشد در دانشگاه های کشور
مهندس جعفر وزیرزاده
به نقل از سایت جامعه مهندسان معماری داخلی ایران
