:
عادت دارید پس از رویدادهای معماری عکسهای شاد ، مجلسی و تروتمیز ببینید؟ متأسفانه در مورد #پایگاه_خبری_فضای_نو
اینچنین نیست!
.
#علیرضا_مشهدی_میرزا سال هفتاد و هشت نخستین جایزه معماری خود را برده است. چیزی قریب ربع قرن پیش. آنها به نسل #جایزه_معمار معروف هستند. دروغ هم نیست. در آن دوران #مجله_معمار و #سهیلا_بسکی کارهای بزرگی کردند. همین علیرضا تا پای آقاخان و واف و جایزه‌های آلمانی و انگلیسی آجر رفته و برگشته. با آثار خود سبکی در معماری آجری ایران ابداع کرده و الهام‌بخش خیلی‌ها شده است.
.
اما من در این صورت و عکس چه می‌بینم؟
.
نسلی که خیلی خیلی خیلی کار کرد اما به حقش آنگونه که باید نرسید. نسلی که با همه چیز جنگیده است. نسلی که برای «حفظ معماری» جنگید نه ارتقای اون. چون فرصتی در این زمینه نداشت. نسلی که اکنون در میانسالی باید بهترین آثار خود را خلق کنند اما کمابیش گرفتار هستند. همه آنها گرفتار هستند. بعنوان کسی که هرروز با آنها گفتگو میکنم میگویم.
.
من فکر میکنم این عکس ، صورت علیرضا است اما «حال» نسل اوست. شاید «حال معماری معاصر ما». حالی که باید طبیعتاً خوب یا نرمال باشد اما نیست ، مشکلات دارد ، نگران است و هر روز باید برای همه چیز بجنگد. نه فقط معمارها ، که شرکتهای تامین و تولیدکننده. ما رسانه‌ها. نهادهای غیرانتفاعی. همه‌ی ما ، اکوسیستم معماری ایران در برابر لمپنیسم جریان ساختمان سازی و بسازبفروشی کشور.
.
قضیه اصلا شوخی یا فانتزی نیست و از همین سو است که من گاهی به رویدادهای معماری مشکوک می‌شوم. یا بقیه نمی‌دانند چه خبر است ، یا برای ایشان مهم نیست، به هر تقدیر ما که می‌دانیم. ما کارگزاران و بچه‌های قدیمی‌تر که میفهمیم چه روندی طی شده است و اوضاع دفاتر و بچه‌ها چقدر خراب است. چون معماری دیگر مسئله نیست و رشته در معرض تهدید قرار گرفته است. ما باید جدی ، محکم و مصمم باشیم. معماری ایران نیاز به تصمیمات سخت دارد. نیاز به کارهای بزرگ و مهم.
.
حقیر در پی نشر ناامیدی نیست. اتفاقا قصد نگارنده تاکید روی این نکته است که باید کار کنیم ، بیشتر از نسل علیرضاها. گاهی تاریخ همینقدر سخت گیری میکند. حتی برای حفظ عاشقانه‌هایمان باید بکوشیم. قسمت خوش داستان این است که نسل علیرضاها کنارمان هستند و مثل اونها تنها نیستیم!
.
عکس از #یاسمین_صفاری
در نخستین کنفرانس #معماری_معاصر_ایران
تالار شهید آوینی – دانشکدگان هنرهای زیبا – دانشگاه تهران – اردیبهشت ۱۴۰۲
.
به قلم #علیرضا_عظیمی / مدیر مسئول و سردبیر