يك فضاي كوچك حدودا ٣٠ متري، براي نمايش محصولات يك توليدي لباس رسمي مردانه.

– چگونه مي توان محصولاتي متنوع و رنگين را در فضاي كوچكي اين چنيني به نمايش گذاشت؟

– چطور ممكن است كه مفاهيمي از روند دوخت و تولید را در روح فضا دميد؟

– چگونه ظرافت تار و پود پارچه را در فضا تداعي كنيم؟

– چطور،  زمينه اي نسبتا خنثي اما جذاب پديد آوريم؟

– آويز لباس را چطور ؟ مي شود آنرا جور ديگري ديد؟

و نور كه بايد باشد ، ولي چگونه مي توان آنرا در دل ديواره ها تنيد؟

پس ،

بتن را بر ديواره ها پوشانديم تا هم حسي از خشونت و بي پيرايگي فضاي توليدي بدهد و هم رنگي خنثي بر بستر زمينه گذارد . بعد تار و پودي پيوسته را بر ديواره ها و كف بتني نشانديم.  نخي آهنين را در ميانه هاي تار و پود هاي بتني دوختيم ، البته اندكي شُل دوختيم تا آويزهاي لباس را در دل ديوار پديد آورد. سپس از درز اين دوختهاي آهنين ، نور را به فضا تابانديم ، نورهايي باريك و نافذ اما تاثير گذار.  ميز را هم از امتداد همان نخهاي آهنين ساختيم و در مركز نشانديم تا گردشي روان در فضا ميسر شود.

نتيجه فضايي محجوب و آرام شد و البته گيرا، كه هم بي پيرايه و سبك است و هم مي شود سر نخهايي از ظرافت دوخت و پارچه را در آن یافت.