در شرایط امروز ایران، پروژه های زیادی تحت عنوان طراحی داخلی تعریف می شوند که یک جعبه فضایی سفت و سخت از قبل، کیفیات کلیدی فضا را معین کرده و این شرایط معماری داخلی را به درگیر شدن با مصالح کف و دیوار یا هماهنگ کردن رنگ و بافت مبلمان سوق می دهد. پروژه کارو هم یک فضای فلت صد متری در حوالی میدان امام حسین تهران است. این پروژه برای دفتر جوان ما فرصتی بود تا به یک راهبرد متفاوت برای مواجه شدن با چنین موقعیت هایی بیاندیشیم. ما پرسیدیم که اساسا یک دفتر کار چه چیزی می توانند باشد؟  اگر کار خلاقه را به جای فرم در حوزه برنامه تعریف کنیم چه امکانات تازه ای برای معماری گشوده می شود تا با کلیشه فضای کار چالش کند؟ ما تصمیم گرفتیم فضا-زمان های مختلفی که کارمندان یک دفتر پس از خروج از محل کار در دیگر نقاط شهر تجربه می کنند را به شکلی فشرده و مینیاتوری درون فضای کار جمع کنیم. نتیجه مونتاژ تازه ای از فعالیت های روزمره از جمله کافه نشینی، بازی در گیم نت، حرکات کششی ملایم در باشگاه، شرکت در جلسه طوفان ذهنی و در نهایت کار کردن و کدنویسی بود. به این ترتیب درون یک فضای یکدست و همگن اولیه، خرده فضاهای متنوعی تعریف شد تا فرم تازه معماری بتواند فعالیت های ناهمگن و متنوعی را پشتیبانی کند. منطبق با ایده یک شهر صدمتری، ما پیاده راهی در نظر گرفتیم که این حوزه های متنوع را به هم وصل کند و شبیه یک تجربه سینمایی فعالیت های مختلف را هنگام پیاده روی پیش چشم بیننده مونتاژ کند.

برای پشتیبانی از ایده برنامه در هنگام بهره برداری، نحوه انتخاب مصالح به جای معیار سلیقه منطبق با دیاگرام برنامه پیش رفت؛ پیاده راه با تارتان مخصوص فضاهای ورزشی پوشیده شد، اتاق بازی همچون یک جعبه مستقل از کل فضا، با مصالح آکوستیک و با سکوهای استادیوم مانند موکت شده ساخته شد. پنجره صدابندی شده اتاق بازی در خدمت مسیر پیاده راه قرار گرفت  تا عابرین را به تماشای بازی از بیرون دعوت کند. برای ایجاد پاتوق طوفان ذهنی یک دیوار کامل به وایت بردی بزرگ مقیاس تبدیل شد و باشگاه مینیاتوری کارو طبق نظر مشاور ورزشی با لوازم مناسب برای فرار از مضرات پشت میز نشینی تجهیز گردید. قرار گرفتن کافه کارو در نزدیک پنجره کشیده موجود باعث شد بتوان یک محیط سبز و متفاوت از مابقی فضا ایجاد کرد که امکان کار در کافه با لپ تاپ یا برگزاری دورهمی هایی مثل تولد را هم ممکن مینماید.